20 χρόνια χωρίς τον Παύλο...

20 χρόνια πριν είχα πρωτοανεβεί στην Αθήνα και περίμενα πότε θα παίξει ο Παύλος, για να τον δω ζωντανά. Τελικά ένα πρωί του Δεκέμβρη διάβασα στις εφημερίδες ότι πέθανε...
Κάποια χρόνια μετά ξεκίνησα, με χαρακτηριστική αποτυχία, να ταλαιπωρώ κάποια κιθάρα που είχα και γρατζουνούσα τα τραγούδια του, ειδικά τα ευρισκομενα στα "Μπλουζ του Πρίγκηπα".
Στις "Σφαίρες πάνω από το Μπροντγουέη" αφηγείται ο χαρακτήρας του Τζον Κιούζακ, ότι του άρεσε το ακορντεόν και με πολλή προσπάθεια είχε μάθει να παίζει κάπως καλά . Και κάποια φορά, λέει, άκουσε ένα τύπο που έπαιζε μια νότα μόνο, αλλά με τέτοιο τρόπο που ο ίδιος δεν θα μπορούσε να παίξει ποτέ... Κι εκεί κατάλαβα τι πήγαινε λάθος με μένα και την κιθάρα. Ήμουν Ατάλαντος... Μετά σκέφτηκα "Ε, καί?" και συνέχισα να παίζω, όπως μπορούσα...
Η ανάμνηση αυτή αναδύθηκε όταν μου ήρθε η ιδέα να μνημονεύσω τον Παύλο παίζοντας τα τραγούδια του... Και συγχωρήστε μου τα φάλτσα... Άλλωστε "... ένα έργο, όταν φεύγει από τα χέρια του δημιουργού του,
αποκτά δική του προσωπικότητα, δική του ταυτότητα, ..."


Το μπλογκ αυτό είναι αφιερωμένο στα παιδιά μου του 1ου Γυμνασίου Ψυχικού την σχολική χρόνια 2007-2008, που με έχουν συνδύασει με το Σιδηρόπουλο, μετά την εκδρομή στα Γιάννενα, και καμιά φορά με παίρνουν τηλέφωνο και μου τραγουδάνε... (Ειδικά στο Θοδωρή, που του το χα υποσχεθεί ως δώρο περσι . Αργώ, αλλά δεν λησμονώ, Τεό...)

"

Κυριακή 28 Νοεμβρίου 2010

"Εθισμός" και "Μινόρε"

Το αρχικό πρότζεκτ ήταν να παίξω ως τις 6 Δεκέμβρη όλα τα τραγούδια από "Τα μπλουζ του Πρίγκιπα" και στις 6 να ανεβάσω κάτι άλλο ως κατευόδιο. Πλην όμως δεν το βλέπω πια πιθανό. Γιατί πριν λίγο ξαφνικά αρχίσαν να σπάνε οι χορδές της κιθάρας, σαν ντόμινο, η μία μετά την άλλη... (Άλλη μια φορά το 'χω δει αυτό. Σε μια συναυλία του Κλάπτον. Οκ, ατυχής η σύγκριση. Για τον Έρικ, εννοώ...) και δεν βλέπω να προλαβαίνω να τις αλλάξω μέχρι τότε... (οκ είμαι τεμπέλης! Εντάξει?)
Οπότε ακοούστε εμένα να μιμούμαι το Παύλο που μιμείται το Μάρκο... Σόρρυ για την ποιότητα των ηχογραφήσεων και το μονοφωνικό ήχο... Αυτά έχουν διασωθεί. Μου 'χουν πει ότι με ακουστικά ακούγονται καλύτερα.
Στο "Μινόρε" νόμιζα ότι έγραψα τους στίχους πάνω στη μελωδία από το "Χαρμάνης κι άφραγκος", αλλά τώρα που το ακούω δεν μου πολυπάει, μάλλον πάνω στο "Χαράματα η ώρα τρεις" πάτησα...

το μπουζουκοκίθαρο που ακούγεται, από ότι θυμάμαι, ήταν μια έμπνευση της στιγμής, μάλλον αποτυχημένη, αλλά δεν έχει διασωθεί άλλη εκδοχή! Κι επειδή είναι χάλια ο ήχος, οι στίχοι:
ΜΙΝΟΡΕ

(In memoriam Π. Σιδηρόπουλου , Μ. Βαμβακάρη)

2/4 Kλίμακα Dm Γαλάτσι, Σεπτέμβριος 1996

intro:

Βδομάδες έχω να σε δω
που τριγυρνάς δε ξέρω.
Αχ, να μπορούσα να σου πω
πόσο πολύ υποφέρω .

Κάθομαι ώρα μοναχός
κι αμίλητα καπνίζω.
Κάθε σου σκέψη ,στεναγμός,
κι αθέλητα δακρύζω.

Μες το ποτήρι σαν κοιτώ ,
βλέπω μονάχα εσένα
κι από σεκλέτι και πιοτό
είν΄ όλα μπερδεμένα.

Μα κάποια μέρα θε να ‘ρθει
που θα γενείς δική μου
και θα σβηστεί κάθε πληγή
μές από τη ψυχή μου.

Στον "Έθισμό" πάτησα πάνω στο "Μπλουζ του αποχωρισμού" και μετά έβαλα δική μου μελωδία. Ήταν από τις πρώτες μου προσπάθειες.



ΕΘΙΣΜΟΣ

4/4 , Κλίμακα Am Γαλάτσι, Ιούνιος 1996

intro :

Γυρνάω μόνος μες τους δρόμους
Μπας και περάσει η βραδιά.
Σ’ ένα παιχνίδι δίχως νόμους,
με ξέχασες κι απόψε είσαι μακριά.

Σα την αράχνη τριγυρνούσες
που πάει το θύμα της να βρει
κι αφού τα πάντα τους ρουφούσες,
πήγαινες παρακάτω βιαστική.

Είσαι ο μεγάλος μου εθισμός εσύ
κι είμαι χαρμάνης για το κορμί σου.
Κι είναι μεγάλη η απογοήτευση,
ποτέ δεν θα ‘μια πια μαζί σου.

Έτσι και μένανε ,γλυκιά μου,
με ξόδευες εδώ κι εκεί
κι ύστερα χάθηκες μακριά μου
και σέρνομαι μονάχος μου στη γη.

Κι απόψε πάλι δεν κοιμάμαι
και περπατώ χωρίς σκοπό.
Όλα όσα ζήσαμε θυμάμαι,
με ξέχασες μ’ ακόμα σ’ αγαπώ.

Θα ‘θελα να ‘σουνα κοντά μου
για να σε ντύσω με φιλιά,
όμως η μόνη συντροφιά μου
είν’ ο αέρας που φυσάει δυνατά.

Μα όσο κι αν με βαραίνει η πίκρα,
όσο ακόμα κι αν πονώ,
ας γύρναγες τούτη τη νύχτα
κι όλα όσα μου ‘κανες στα συγχωρώ.

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου